Przejdź do zawartości

De vulgari eloquentia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
De vulgari eloquentia, 1577

De vulgari eloquentia (O języku pospolitym) – traktat językoznawczy Dantego Alighieri poświęcony włoskim dialektom, pisany między 1304 a 1307[1].

De vulgari eloquentia składa się z dwóch ksiąg, z których druga nie została ukończona. Traktat napisany jest po łacinie i związany jest z dążeniami włoskich ludzi nauki i sztuki propagujących używanie języka ludowego (volgare) w piśmiennictwie naukowym, literackim i religijnym.

Autor traktatu zastanawia się nad możliwością użycia dialektów włoskich w piśmiennictwie naukowym oraz próbuje ustalić zasady dla jednolitego, szlachetnego języka narodowego, stosownego do takich właśnie celów.

Traktat jest analizowany w W poszukiwaniu języka uniwersalnego Umberto Eco jako pierwszy utwór chrześcijańskiej Europy odnoszący się do doskonałego języka[2].

Przekład fragmentu traktatu (księga I, rozdziały I-VII) autorstwa Włodzimierza Olszańca opublikowany został w: "Młoda Polonistyka" 1998, nr 2 s. 79-89. Tegoż tłumacza przekład całości dzieła ukazał się w Kętach w roku 2002 pod tytułem O języku pospolitym.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. Wrocław: Ossolineum, 1987, s. 32. ISBN 83-0402122-6.
  2. Umberto Eco: W poszukiwaniu języka uniwersalnego. Gdańsk: Marabut; Warszawa: Volumen, 2002, s. 45–63. ISBN 83-916989-1-2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. Wrocław: Ossolineum, 1987. ISBN 83-0402122-6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Traktat w serwisie The Latin Library (łac.)